"Við landnám voru um 60% gróið land og þar af var skóglendi 25 - 30%. Nú eru 75% af Íslandi gróðurvana. Skógur þekur aðeins 1% af landinu sem við byggjum. Frá landnámi hafa tapast 3,8 milljónir hektara gróins lands, að meðaltali 3.400 hektarar á ári eða 9 hektara á degi hverjum. Þetta verður að stöðva. Við getum sameiginlega snúið vörn í sókn.
Á undanförnum árum hefur íslenska þjóðin vaknað til vitundar um nauðsyn þess að hefta frekari gróðureyðingu og græða upp örfoka land. Ræktun skóga er einn veigamesti þáttur varanlegrar landgræðslu og besta aðferðin til þess að koma í veg fyrir uppblástur og landeyðingu. Jafnframt gerir skógurinn umhverfi okkar vistlegri og dregur úr gróðurhúsaáhrífum með því að binda kolefni.
Árlega eru gróðursettar 6 milljónir trjáplantna sem þekja 2.400 hektara lands. Þetta stækkar núverandi skóglendi um 2% á ári hverju sem er hvergi nærri nóg ef vel á að vera. Afstaða almennings til skógræktar hefur aldrei verið jafn jákvæð og einmitt nú. Landsmenn eru flestir sammála um að rækta verði skóga til að græða sárin og allir vita að það er hægt.
Á landssvæðum, sem henta vel til skógræktar, getum við endurheimt skóg á 1,2 milljónum hektara lands. Trjáplöntur, sem við gróðursetjum nú, ná meira en mannhæð á einum áratug og mynda fjögurra til fimm metra háa skóga um miðja næstu öld. Slíkir skógar stöðva gróðureyðingu og í skjóli þeirra hefst þróttmikið, náttúrulegt landnám á Íslandi, landsmönnum til farsældar og ánægju." (úr: Skógrækt með Skeljungi)
Þrátt fyrir að ACUPARIA var ekki stofnað fyrir en í lok ársins 2016, þá var skógræktarverkefnið "Fellsmörk" til árið 1992. Albrecht Ehmann, stofnandi Acuparia, tók eftir því að gróðureyðingin var á þeim tíma eiginlega stærsta vandamál náttúrunnar á Íslandi. Ásamt fjölskyldu sinni og í samvinnu við skógræktarfélagið í Reykjavík og 42 annarra landnema byrjaði hann að gróðursetja tré.Skógræktarsvæðið var nefnd Fellsmörk, eftir fjallinu "Fell" nálægt Vík í Myrdal á Suðurlandi.
Gefum Albrecht orðið: "Fyrstu árin á Íslandi var ég, eins og hver annar ferðamaður, hrifinn af þessari svörtu eyðimörk eins og hálendi Íslands er, af þessu víðamiklu landslagi, sem er svo frábrugðið því landslagi nálægt Svartaskógi í Þýskalandi þar sem ég ólst upp. En nú áttaði ég mig á því að landið var bókstaflega að fjúka á haf út. En hvað var hægt að gera? Hvað gat ég gert?"